Volg ons ook op Facebook of Instagram
 

3 juli 2020

De laatste klusjes, tafels en stoelen opgestapeld, we zijn klaar voor de zomervakantie!



4 juni 2020

Ja hoor, we hebben een protocol van de PO raad en dus richting voor de laatste paar weken tot de zomervakantie. Er kwam even wat begrijpend lezen aan te pas en sommige conclusies die we vervolgens moesten trekken leidden tot moeilijke besluiten, maar uiteindelijk is dit waarmee we het moeten doen. Veiligheid en gezondheid voor kinderen en medewerkers staan daarbij voorop en daar kan niemand iets op tegen hebben lijkt me. En dus gaan we vanaf 8 juni weer voor "volle bak" en gezien onze ervaringen van de afgelopen weken zal ook dan iedereen zich wel netjes aan de regels en maatregelen houden die we op school hebben moeten invoeren.
Een van die maatregelen is dat we ons "corona-continu-rooster" doortrekken tot de vakantie. En aangezien mijn bijdrage hieraan bestaat uit een dag in de week buitenspeelwacht, zit ik de komende donderdagen tussen half twaalf en een uur buiten op een bankje. Dat was de afgelopen weken bepaald geen straf, lekker in het zonnetje, maar vandaag was het beduidend frisser. Mijn eerste "dienst" wordt gevormd door de kleuters. Terwijl het kleine groepje zich vermaakt met de vele karren en fietsen op het plein, klimt een van de meisjes, net 4 jaar, naast me op het bankje. Niks anderhalve meter, maar lekker schouder aan schouder, waarna we een goed gesprek beginnen over lippenstift, nagellak, panterprint leggings en roze gympen. Ook kan ze mij precies vertellen welke kinderen er vandaag wel en niet zijn, dat maandag de groep weer compleet is, hoe de fietsen en karren straks weer opgeruimd moeten worden en hoe we corona-proof knuffelen op school (ze slaat haar armpjes om zichzelf heen en schudt even heen en weer). Dat ze ondertussen niet-coronaproof dichtbij mij zit, deert haar niet en mij eigenlijk ook niet. Ik zit me gewoon weer even te verbazen over de wijsheid maar ook de flexibiliteit van de kinderen op onze school.
Van kleuter tot groep 8 hebben ze dondersgoed door dat er iets aan de hand is in de wereld en dat daar aanpassingen uit voort komen. Dat de dingen op school anders gaan dan voorheen, dat ze moeten schakelen tussen thuis onderwijs en op school onderwijs en dat sommige dingen wel, maar andere dingen ook gewoon niet kunnen. Ik vind het knap hoe ze met deze maandenlange situatie omgaan. En misschien is het ook een waardevolle les. Deze crisis zet een dikke vette streep door een aantal leuke activiteiten, die we voorheen heel gewoon vonden. Dat is een teleurstelling en dat is even slikken. Maar dan halen we de schouders op en gaan samen nadenken over alternatieven.
Dat is bijvoorbeeld hoe groep 8 is omgegaan met het annuleren van het afscheidskamp. Heel jammer vonden ze het, maar ze snapten waarom het niet door kon gaan. Vervolgens hebben ze het idee van een groep 8 dag met barbeque en bonte avond op het schoolplein enthousiast omarmd en gaan ze er samen een super leuk afscheid van maken. En zo zullen we/ze ook samen bekijken hoe om te gaan met het feit dat de musical niet met ouders in de school opgevoerd kan worden: even slikken, maar dan kijken wat er wel kan en hoe we ook dat heel leuk kunnen maken. Anders? Zeker. Maar in dit corona tijdperk is nou eenmaal alles anders. Flexibiliteit, creativiteit en positiviteit zijn de sleutels, bij kinderen en volwassenen, om daarmee om te gaan. 

Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest

27 mei 2020

Vandaag maakte de PO raad bekend helaas nog iets langer tijd nodig te hebben voor het opstellen van de richtlijnen voor ons onderwijs na 8 juni. Het wachten is op aanvullende informatie van het Outbreak Management Team. Kennelijk is het toch nog best gecompliceerd hoe we de boel straks op een veilige manier gaan organiseren als we weer 100% open zijn. Zelf vind ik het ook soms zoeken in die wirwar van Corona-regels. Wat mag wel en wat mag niet? Hoe zit dat met die 30 mensen of worden het er straks toch 100? En hoe verhoudt de 30-personen-regel die in restaurants en theaters gaat gelden zich tot een klas met 30 of meer kinderen en een leerkracht? Mag dat wel in die beperkte lokaalruimte die over het algemeen toch al niet uitblinkt in luchtkwaliteit? Hoewel we zoveel mogelijk ramen en deuren open hebben staan (hoera voor het mooie weer), zal het toch een groot verschil maken of er 12 of 25 personen aan het uitademen zijn, laat staan 34. Maar goed, laten we geen zeurpieten zijn (we staan in het onderwijs toch al een beetje als klagers te boek), die 25 kinderen tegelijk in de klas, okee. Ervan uitgaande dat kinderen het virus niet snel overbrengen zoals wordt beweerd en met flink wat frisse lucht de school in, zal het allemaal wel loslopen. Ik maak me eerlijk gezegd meer zorgen over wat alle versoepeling met het gedrag van ouders gaat doen. Gaan er nog meer mensen daardoor naar het werk, in de trein, naar kantoor, de vrijmibo, het terras, barbecuen met vrienden, naar de dierentuin, het strand en weet ik wat al niet meer? Als je nu al hoort hoe druk het is in winkelstraten en parken, dan zal dat alleen maar erger worden op het moment dat ook de mensen die eerst nog wat voorzichtig (en braaf) waren zich ook vrijer gaan bewegen. Ik wil zeker geen moraalridder zijn, maar ik schrok er bijvoorbeeld toch wel van hoeveel mensen afgelopen donderdag (die mooie hemelvaartsdag) op een kluitje zaten op kleine bootjes en aan de waterkant. Niks anderhalve meter. Gewoon de picknickkleedjes rij aan rij en de hoofden bij elkaar voor een groepsselfie om vast te leggen hoe gezellig het was. En nee, dat waren niet alleen jongeren. Terwijl de PO raad zich dus nog wat langer buigt over een stevig protocol voor in de klassen, is dit wat er in de buitenwereld gebeurt. Wij liggen wakker van vragen als mogen we wel of niet zingen in de klas, kan de musical opgevoerd worden, mogen kinderen uit verschillende groepen met elkaar buitenspelen, zijn de ballen en pionnen van de buitengymles goed gereinigd, kunnen ouders wel of niet op het schoolplein en laten we wel of geen stagiairs toe in de school en ondertussen staan de mensen rijen dik te wachten tot ze de Ikea, de bouwmarkt of het tuincentrum in mogen. Ik weet het dus eigenlijk niet, wat ik van alles moet vinden. Ik wil me, met mijn school, gewoon houden aan alle regeltjes en zo voorzichtig mogelijk zijn. Die anderhalve meter, ook buiten, daar heb ik niet zoveel moeite mee. En ik vind het ook verbazingwekkend hoe snel mijn gevoel is veranderd over handen schudden. Van geen hand willen geven is onbeleefd en disrespectvol, naar geen hand geven is eigenlijk wel net zo fris en veilig. En het feit dat je bij een feestje niet meer iedereen hoeft te zoenen, maar een zwaai op afstand volstaat, dat vindt toch helemaal niemand erg denk ik?  Ach, we gaan het zien en we passen ons wel weer aan. Op naar de laatste ronde, van 8 juni tot 3 juli.

Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest

12 mei 2020

En weer moesten we omschakelen: van afstandsonderwijs naar even helemaal geen onderwijs (meivakantie) naar onderwijs op school met de helft van het aantal kinderen. In een paar dagen tijd werden nieuwe richtlijnen bestudeerd, protocollen opgesteld en ouders geinformeerd over de nieuwe gang van zaken, alvorens de meivakantie van start ging. Onwennig stonden we op woensdag in de vakantie op 1,5 meter afstand van elkaar op school om de laatste voorbereidingen te treffen. Lokalen anders inrichten en een filmpje maken met uitleg over de maatregelen voor de kinderen. Dat alle instructies en het filmpje door ouders en kinderen goed waren bestudeerd bleek wel. Op maandag stonden ouders keurig buiten het hek op de afgesproken plek, veel kinderen kwamen zelf naar school en in alle rust begon de eerste schooldag na weken van thuisonderwijs. "Ik voel een kriebel in mijn buik alsof het de eerste dag van een nieuw schooljaar is", zo verwoordde een collega de spanning die we allemaal wel voelden. Van spanning was bij de meeste kinderen overigens niet veel te merken. Ze huppelden vrolijk het plein op en waren over het algemeen blij hun klasgenoten en juf weer te zien. Toch is het wel degelijk anders dan normaal natuurlijk. Alleen al het vele handen wassen gedurende de dag... En afstand houden tot de leerkracht is ook nog een dingetje. Kleuters doen daar sowieso niet aan, je ontkomt er niet aan her en der te helpen met lastige ritsen of mouwen die binnenstebuiten zitten. Ook in de andere groepen vergeet een kind het wel eens per ongeluk. En het blijkt nog verdraaide lastig om in een schriftje mee te kijken met 1,5 meter tussenruimte. Bovendien was het steenkoud in school doordat ramen en deuren zoveel mogelijk open stonden voor maximale ventilatie. Tsja, laten we hopen dat het allemaal wel weer went, we veilig kunnen blijven werken en de landelijke Corona cijfers de dalende lijn vasthouden. In ieder geval is het fijn om al die (veelal door de zon gekleurde) snoeten weer te zien en het geluid van spelende kinderen weer te horen.  Zonder dat is een baan als schoolleider echt een stuk minder leuk. 

Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest

10 april 2020

Weer een paar weken van afstandsonderwijs voorbij. Ik switch intussen moeiteloos van de ene naar de andere vergader-hangout, woon afstandslessen bij en kan mijn scherm delen met een groep en een presentatie op afstand geven. Tussendoor lees ik me suf aan alle online tips en adviezen die door (ervarings)deskundigen de wereld in geslingerd worden. Veel van die deskundigen wijzen op het belang om, juist nu, in contact te blijven met je collega's. En dan bedoelen ze niet via online vergaderingen (die overigens een stuk effcienter verlopen dan toen we met z'n allen aan een tafel zaten), maar bijvoorbeeld een digitaal "koffiemomentje". Gewoon, om even te kletsen.

In deze tijd waarin iedereen druk is en alle zeilen bij moet zetten om werk en kinderen thuis een beetje te managen, ben je snel geneigd het aantal contacten terug te brengen en mensen de ruimte te geven een eigen planning te hanteren (ik tenminste wel). Ik zie immers die volle wasmanden op de achtergrond in een meet of hoor kinderen aandacht vragen ("Mam, ik snap som 5 echt niet, wanneer kom je nou?!").  Met het deskundigenadvies in het achterhoofd besloot ik dan ook om de teamdag, die eigenlijk voor vandaag gepland stond, toch door te laten gaan. In verkorte vorm en online. 

Om 9.30 uur zat iedereen startklaar achter zijn of haar schermpje. Even daarvoor waren ze allemaal verrast met een tasje vol lekkere sapjes en chocolaatjes dat collega C. bij iedereen had langs gebracht. Na de presentatie over visie ontwikkeling, formatie, vakantierooster en het schoolplan (ja, dat gaat allemaal ook gewoon door) werd het echt gezellig. Onze gymcollega stuurde via Whatsapp twee challenges aan ons door, waarbij verlangd werd dat je over zowel lenigheid als balans beschikt, hetgeen bij geen van ons tot het bedoelde resultaat leidde, maar wel hilarische filmpjes opleverde. De tweede opdracht bestond eruit dat vier collega's vertelden hoe zij lang geleden hun partner hebben ontmoet, waarvan er een verhaal pertinent gelogen was. Rara van wie. Ook dat was heel leuk. En tot slot speelden we met de hele groep het spel 30 seconds, waarbij ieder om beurten een kaartje met woorden toegestuurd kreeg om uit te beelden. Natuurlijk werd het spel met afstand gewonnen door die ene collega die altijd alle spelletjes wint, maar stiekem wijten we dat aan de trage wifi en slechte microfoons van alle anderen. Tot slot bekeken we nog een keer samen het toffe paasfilmpje dat we voor de kinderen hadden opgenomen (na al die mooie voorbeelden op internet konden wij natuurlijk niet achterblijven) en waren we opeens tweeeneenhalf uur verder. Heerlijk gelachen met elkaar, samen koffie gedronken, het was echt even heel fijn. Ik kan dan ook niet anders zeggen: deskundigen: u heeft gelijk! 

Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest

24 maart 2020

Leidinggeven op afstand, ik vind het nog een "dingetje" hoor. Terwijl mijn team het onderwijs geven op afstand aardig op de rit heeft, vind ik het behoorlijk lastig m'n draai te vinden in die nieuwe afstand. Ik was gewend rond te lopen, de klas binnen te stappen, kinderen te zien werken in de hal, vragen te stellen, sfeer te proeven. Nu moet ik het doen met een team "hangout" vanachter m'n schermpje en het volgen van de groepsapp. Op die groepsapp worden overigens enthousiast successen gedeeld. Foto's van thuis gymmende kinderen (dankzij de leuke bewegingsactiviteiten die onze vakleerkracht naar hen stuurt), vazen vol vrolijk geknutselde handjes die bij de twee kleuterleerkrachten thuis werden bezorgd, kinderen die zaadjes hebben geplant met het zaaisetje dat de kleuterleerkrachten ben hen hadden bezorgd, digitaal ingestuurde filmpjes voor de audities voor de eindmusical, het aantal aanwezige kinderen in de groepshangout, het aantal kinderen dat heeft ingelogd in Basispoort en natuurlijk allerlei technische vragen waaruit blijkt dat de collega's hard aan het werk zijn. Daarover dus geen vraagtekens. Maar hoe zie ik nu dat ze de goede dingen doen? Dat leerdoelen gehaald worden? Hoe zorgen we voor die kwetsbare kinderen die onze instructies keihard nodig hebben om te leren en hoe voorkomen we dat ze verder achterop raken? En wat kunnen we doen voor die kinderen van wie we weten dat ze het thuis niet gemakkelijk hebben? Voor wie de school de veilige haven was waar ze een paar uur lang met vriendjes gewoon lekker kind konden zijn?  Nu deze situatie van afstandsonderwijs niet tot 6 april, maar waarschijnlijk wel tot juni aan de orde zal zijn, zullen mijn collega-schoolleiders en ik toch antwoorden op deze vragen moeten gaan hebben. Je zou denken dat ik met een lege agenda waarin alleen nog maar een paar digitale vergaderingen staan gepland toch tijd te over heb om hiervoor creatieve oplossingen te bedenken. Maar op de een of andere manier moet het allemaal eerst nog even landen. Mijn hoofd zit kennelijk nog te vol van alle berichten, maatregelen, besmettingscijfers en doemscenario's. Ja, er zullen mooie oplossingen komen voor nieuw onderwijs en wie weet verandert dit het Nederlands onderwijssysteem wel voor altijd en is het lerarentekort straks opgelost. Maar ik zie het nog even niet en ik kan ook nog niet genieten van die nieuwe mogelijkheden. Net als dat ik nu nog even niet kan genieten van het zonnige lenteweer. Omdat er ook zo'n zwarte wolk ergens boven hangt. Afstandsonderwijs managen op afstand, laat ik het positief formuleren, dat is nog even een uitdaging. Straks dus maar weer over verder praten, in onze directeuren-hangout. 

Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest

22 maart 2020

Corona berichten, persconferenties...En opeens zitten we in een heel andere werkelijkheid. Op vrijdag hadden we nog een heel gezellige (en productieve) klusdag op school, de maandag erna was alles op slot. Een beetje beduusd zaten we die maandagochtend om 8.00 uur bij elkaar. Wat nu? Zouden er kinderen komen? 
Er kwamen geen kinderen. Ouders hadden massaal gehoor gegeven aan de oproep van de minister president en zelf opvang geregeld. De volgende stap was dan ook om zo snel mogelijk het onderwijs voor thuis te gaan organiseren. Na nog een bak koffie of thee stoof iedereen een kant op: naar het eigen lokaal, chromebook open en lessen klaar zetten. Dat leerkrachten echte doeners zijn bleek: binnen no time waren lessen, instructies, inlogcodes, wachtwoorden, etc. geregeld. Beetje jammer dat de techniek enerzijds heel veel mogelijkheden biedt, maar tegelijk ook beperkingen kent, wanneer deze massaal door scholen en ouders worden gebruikt, maar ja. Na een paar eerste hectische dagen beginnen we nu in een soort nieuw ritme te raken. Vergaderingen worden hangouts (eigenlijk prima te doen), beschikbaarheid wordt weer genormaliseerd van 24/7 naar 9 tot 14 uur, lesroosters worden geplande contactmomenten tussen leerlingen en leerkrachten. Ik ben echt heel benieuwd hoe het thuis onderwijs gaat uitpakken en wat het doet met het leren van de kinderen. Kunnen we thuis door met nieuwe lesstof? Lukt het ouders en kinderen een werkend dagprogramma te creeren met de benodigde discipline? Wat mag je daarin verwachten? Waar staan de kinderen straks en hoe gaan we verder als de school weer open gaat? Worden de onderlinge verschillen groter? Hoe geven we ondersteuning op afstand aan de kwetsbare kinderen? Als je even je best doet heb je in deze gekke tijd zo maar veel meer vragen dan antwoorden. Laten we het dus maar stapje voor stapje bekijken. Voor nu in ieder geval een grote pluim voor al die leerkrachten en ouders die het thuis onderwijs voor onze kinderen zo snel hebben opgepakt. 

Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest

10 maart 2020

Gloeien van trots, ik heb vandaag weer even ervaren hoe dat voelt. Ik ga mijn blog dan ook ongegeneerd misbruiken om even flink op te scheppen. Niet over mezelf natuurlijk, dat zou al te genant zijn, maar wel over mijn collega's. Vandaag kregen wij de inspecteur op bezoek voor een themaonderzoek naar didactisch handelen en dus zaten mijn intern begeleider en ik met de inspecteur bij drie leerkrachten in de les mee te kijken. En och wat waren ze goed! Zoals ik kan genieten van het kijken naar mooi voetbal van mijn favoriete Amsterdamse club (al laat dat de laatste paar weken wel te wensen over), zo heb ik vandaag zitten genieten van ware profs als het gaat om lesgeven. Met hetzelfde gemak als Ziyech een pass over dertig meter kan geven, zie ik een begrijpend lezen les voor groep 8 voorbij komen alsof het geen enkele moeite kost. Zo rustig, zo veel beheersing, zo veel spelinzicht, zo veel gevoel.  Bij de rekenles voor groep 5 hetzelfde verhaal. Een ander type speler, maar net zo'n topper. Iets minder op intuitie, meer doordacht en gedegen, met enorm veel plezier en aanstekelijk enthousiasme, maar ook kritisch op die ene mindere bal die volgende keer toch echt direct raak moet zijn. Topsportmentaliteit heet dat geloof ik. Ook de rekenles in groep 3/4 was er een op het hoogste niveau. Geen gemakkelijke wedstrijd, maar dan toch met veel geduld, controlerend spel en een doordachte strategie die overwinning over de streep trekken. Eredivisie voetbal in de klas. Of zoals het vanmiddag werd verwoord: "de basis al ver ontstegen, hier gaat het om om accenten als je praat over verbetering".  Ja, daar kun je toch alleen maar heel heel trots op zijn? 

Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest


12 februari 2020

Rond deze tijd van het jaar stuurt de gemeente naar ouders met jonge kinderen een oproep om zich, liefst voor 1 april, te gaan aanmelden bij een basisschool. Hierdoor aangespoord melden ouders zich voor een rondleiding en orienterend gesprek. Een van de eerste vragen die ouders steevast in het kennismakingsgesprek stellen is "Hoe groot zijn de klassen?". Laatst kreeg ik zelfs een mailtje van een ouder met uitsluitend díe ene vraag erin. Nog nooit is mij de vraag gesteld hoe goed onze leerkrachten zijn, wat de opbrengsten van ons onderwijs zijn of hoe effectief onze instructies zijn.
Op zich begrijpelijk, maar wel ten onrechte meten nieuwe ouders de kwaliteit van de school af aan het aantal leerlingen dat in een klas zit. Meer dan 20? Oei, zie ik ouders dan al denken. En dat terwijl het financieringsmodel van het onderwijs toch echt is ingericht op een groepsgemiddelde van 25-30 leerlingen per leerkracht. Dat weten de meeste ouders echter niet, net zomin als zij weten dat leerkrachten met goed klassenmanagement er prima in slagen om goed onderwijs te verzorgen voor een groep van die grootte.
Is dat hard werken? Ja zeker. Is het fijner als je een kleinere groep hebt? Ja zeker. Maar een kleinere groep is zeker geen garantie voor succes.  Het is de kwaliteit van de leerkracht die van doorslaggevend belang is. Vakmensen die op de hoogte zijn van ontwikkelingspsychologie, weten wat de hedendaagse inzichten zijn over het brein en het leren van kinderen en hun didactisch handelen daarop afstemmen. Professionals die zich blijven ontwikkelen, zich steeds afvragen hoe het nog beter kan, die trainingen volgen, wetenschappelijke artikelen lezen, kritisch zijn en met elkaar in gesprek blijven over wat goed onderwijs is. Simpel gezegd: leerkrachten die weten wat werkt en doen wat werkt. Dat maakt uit! Een goede school is een school met goede leerkrachten. Dus, beste-ouders-die-op-zoek-zijn-naar-een basisschool-voor-zoon- of-dochterlief, vraag mij tijdens de rondleiding door onze gezellige, fijne school vooral naar hoe goed onze leerkrachten zijn. Dan kan ik u antwoorden dat ze allemaal heel goed zijn en allemaal nog veel beter aan het worden zijn!

Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest

23 januari 2020

De eerste drie werkweken van 2020 zijn voorbij gevlogen. Als ik terugkijk in m'n agenda zie ik ons super gezellige winterfeest, met de bovenbouw naar het Rijksmuseum, een vergaderdag met alle directeuren van Talent en daar tussendoor van alles en nog wat aan overleggen en andere klussen. En oh ja, gisteren een dagje gymles geven. Onze gymleerkracht had een opleidingsdag en in ons rooster is het best onhandig als de gymlessen uitvallen. Bovendien is voor veel kinderen de gymles een van de leukste momenten in de week, dus ook voor hen is het jammer als dat niet doorgaat. Enfin, ik besloot dus een dagje in trainingspak en gymschoenen op school te komen i.p.v. in mijn gebruikelijke outfit en de gymlessen over te nemen. Zoals dat hoort had ik in drie vakken activiteiten klaar gezet (ja, ja gymopleiding gedaan) en de kinderen van groep 5 en 6 kwamen de zaal binnen. "Zo!" riep een van hen. "We hebben een echte gymles! Ik dacht het zal wel tikkertje worden."  En bedankt.
Dat hij niet de enige was die mijn gymleerkrachtvaardigheden in twijfel trok, bleek uit het commentaar van een leerling van groep 7, die ik voor de les erna ophaalde. "We gaan zeker een soort rekenles met jou doen, he?" En nog een keer bedankt.  Blijkbaar zien de kinderen in mij niet die sportieve juf die ik wel degelijk in mijzelf zie.  Ik vond het in ieder geval leuk, zo'n dag in de gymzaal, op een heel andere manier met de kinderen bezig zijn. Bij mijn collega's heb ik hiermee zeker geweten punten gescoord voor sportiviteit. Maar wie weet bij sommige kinderen ook nog wel.

Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest


19 december 2019

In de voorbereiding voor kerst rees natuurlijk de vraag wat te doen na het kerstdiner. Jarenlang was het traditie om samen met ouders samen te komen in het kleine kerkje dat naast onze school staat. Dit jaar wilden we echter wat anders en opperde iemand het idee om als team een kerstmusical op te voeren.  Binnen no-time waren er tekstboekjes en cd's geregeld en voordat iemand ook maar een beetje kon tegensputteren waren de rollen al verdeeld. Het pakte uit als een top idee. Menigmaal hebben we slap gelegen van de lach tijdens het oefenen en werd op die manier een drukke dag ontspannen en vrolijk afgesloten. Het werd echt een gezamenlijke productie van het gehele team inclusief alle stagiaires. Kleding en rekwisieten werden verzameld, het decor geschilderd, een kinderkoor werd geformeerd en zo kwam het dat we op donderdagavond op de planken stonden en "Het meisje met de zwavelstokjes" opvoerden voor alle kinderen en ouders. Natuurlijk was het heel fijn dat we na afloop complimentjes kregen en dat we hoorden hoe iedereen ervan genoten had. Maar het goede gevoel als team was absoluut de allergrootste beloning. Het "samen". Hoe passend in de kerstperiode. Nog dezelfde avond hebben we dan ook afgesproken dat we volgend jaar weer een kerstmusical gaan opvoeren. De tekstboekjes voor "Scrooge"zijn al geregeld! 

Fijne feestdagen!

Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest

5 december 2019

De dag van het jaar voor veel kinderen: 5 december. Al dagenlang komen ze in pietenpakken naar school, maar vandaag was het eindelijk zo ver. Van peuters tot en met groep 8, qua zenuwachtigheid deden ze niet voor elkaar onder. De hele club zat braaf op de grond in de grote hal te wachten tot de goedheiligman met zijn Pieten arriveerde. Na een paar liederen en enkele prangende vragen aan Sinterklaas ("Komt Amerigo ooit nog terug?" en "Zijn Pieten ook dyslectisch?") was het tijd om het feestje voort te zetten in de klassen.  Daar bewonderde Sint de vele prachtige surprises (ware kunststukjes zaten erbij) en werd hij getrakteerd op dansoptredens en liedjes en testte groep 3/4 nog even de rekenvaardigheden van de beste man. De ochtend vloog voorbij. Soepeltjes. De middag werd gevuld met spelletjes. De kinderen van groep 7 en 8 speelden samen met die van groep 3 en 4 allerlei bordspellen en behendigheidsspelletjes. Wat een heerlijke, gemoedelijke sfeer. Zo moet het zijn in een school, denk ik, als ik er met m'n schaaltje strooigoed tussendoor loop. Dit is waar een kleine school groots in is. De kinderen kennen elkaar allemaal en hebben lol samen, ongeacht het leeftijdsverschil. De laatste pepernoten worden opgeknabbeld voordat ze straks naar huis gaan, waar voor sommigen misschien nog pakjesavond in het verschiet ligt. En morgen, dan gaan we op naar de kerst.  

                       


26 november 2019

Tijdens de landelijke onderwijsstaking was onze school als een van de weinigen in Hoorn open. Zoals in mijn eerdere blog vermeld, hadden wij middelbare scholieren uitgenodigd om die dag bij ons een kijkje te komen nemen om te ervaren hoe mooi het vak van leerkracht is. Tien oprecht geinteresseerde scholieren maakten van deze uitnodiging gebruik en ik heb mijn best gedaan om middels een gloedvol betoog en uitgebreide rondleiding hen nog enthousiaster te maken om voor de Pabo te kiezen. Ik realiseer me echter iedere dag weer dat, mijn mooie verhaal ten spijt, toch vooral de kinderen zelf de belangrijkste reclame voor het onderwijs zijn. Zij maken het vak zo divers, zo afwisselend en zo uitdagend. En zij zorgen voor die kleine gouden momentjes die onbetaalbaar zijn. 
Zoals vanmiddag, toen een jongetje uit groep 3 met zijn schrijfschrift onder zijn arm mijn kantoor binnen kwam lopen met de vraag of hij bij mij zijn werk mocht afmaken. Hij nam plaats aan mijn tafel en toen ik weer achter mijn bureau wilde gaan zitten, zei hij "kom maar lekker hier zitten, dat is wel zo gezellig".  Heerlijk toch! En dat moment deed me vervolgens weer terugdenken aan een situatie vorige week, toen datzelfde jongetje met een klasgenoot een spel met dobbelstenen aan het spelen was. Ik stond er even bij te kijken, toen plots de dobbelstenen over tafel vlogen en er prompt eentje achter de radiator belandde. Die bleek er niet eenvoudig achter vandaan te halen. Ik ondersteboven hangend boven de kachel, hij eronder liggend om vanaf die kant de dobbelsteen tevoorschijn te peuteren en ja hoor, na enige porren met de aanwijsstok hadden we de dobbelsteen weer te pakken. Triomfantelijk lachend hield hij de dobbelsteen voor mijn neus. "Zo, dat is mooi gelukt juf. Maar je haar is er wel helemaal slecht van gaan zitten!" 
Zelfs nu, ruim een week later, kan ik er nog om grijnzen.  Dus, beste jongens en meisjes op de Havo of het VWO, dit soort gouden momentjes willen jullie toch ook later?! 

Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest


25 november 2019

De scholen van onze stichting hebben zich verbonden aan een traject dat ertoe moet leiden dat wij allemaal "high performing schools" gaan worden. In dit tweejarige traject nemen mijn collega's en ik deel aan diverse bijeenkomsten die zich richten op de pijlers van hoog presterende organisaties. De afgelopen bijeenkomst stond in het teken van de visie op leren en ging over de werking van het brein, het geheugen en de manier waarop mensen leren. Er is ontzettend veel onderzoek gedaan naar leren en er zijn evenzoveel verschillende visies op wat leren is. Het lijkt wel of iedereen verstand heeft van onderwijs en er wordt ontzettend veel over gepubliceerd. Dit leidt tot allerlei hypes, trends en onderwijsmythes die lastig te beoordelen zijn op hun bewezen effect. Wat is waar en wat werkt echt, als het gaat om goed onderwijs? En hoe kunnen we voorkomen dat we met alle winden meewaaien en uitsluitend ontwikkelingen de school in halen die daadwerkelijk bijdragen aan het leren van kinderen?

Om niet meteen enthousiast te gaan doen (en dat zit in de aard van het beestje), is het belangrijk dat we vooral eerst kritisch denken. Kennis van leerpsychologie is van essentieel belang om goed doordachte instructies te geven. Een goede leerkracht houdt rekening met de wisselwerking tussen het werkgeheugen en het lange termijn geheugen en herkent de signalen van een werkgeheugen dat even "vol" zit. Diezelfde goede leerkracht kent de mechanismes waardoor kinderen informatie beter opslaan en onthouden. Oefenen, herhalen, oefenen, herhalen, het lijkt saai maar is o zo belangrijk, zo blijkt uit onderzoek. En de gedachte dat intelligentie meetbaar is en een min of meer vast gegeven, wordt door de leerpsychologie volkomen onderuit gehaald. Voorkennis, dat is de sleutel tot succes! 

Zo'n dagje in de schoolbanken onder leiding van iemand die er echt voor doorgeleerd heeft, levert een hoop inzichten op.  Veel van wat we doen is wel okee, maar zou nog effectiever kunnen. Er leven echter ook nog diverse aannames en mythes rond leren, die aangetoond onjuist zijn. Mooi om daar in ons team verder over te praten en te bedenken hoe deze kennis ons kan helpen ons onderwijs nog sterker te maken.  

Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest

31 oktober 2019

Die vraag kwam natuurlijk op in de aanloop naar 6 november, de landelijke stakingsdag van het onderwijs. Op Het Ooievaarsnest zijn de meningen verdeeld. De een vindt dat harde actie nodig is, de ander denkt dat staken toch geen verschil maakt en pakt het liever anders aan. Zelf ben ik ook niet direct een voorstander van staken, maar waar al mijn collega's en ik het over eens zijn, is dat er voor goed onderwijs meer geld nodig is.

Daarbij gaat het echt niet alleen om onze salarissen, al is het wel raar dat alleen de leraren er begin dit jaar een beetje op vooruit zijn gegaan, maar alle onderwijsondersteunende personeelsleden en schoolleiders niet. Het echte probleem is dat de continuiteit en de kwaliteit van ons onderwijs zwaar onder druk staan. Nu al is het voor veel scholen een probleem om voldoende leraren in te zetten of vervanging te regelen bij ziekte. En dat probleem wordt alleen maar groter. We steven af op een tekort van duizenden leraren, met als gevolg dat klassen of steeds groter worden, of kinderen noodgedwongen thuis moeten blijven.

Er zijn gewoonweg te weinig jongens en meisjes die voor een opleiding en baan in het onderwijs kiezen. In de afgelopen jaren is de waardering voor het beroep ook alleen maar gedaald. Het is van lieverlee verworden tot een parttime baan voor vrouwen in plaats van een boeiende, fulltime job voor mannelijke en vrouwelijke professionals. Dat is deels een maatschappelijk probleem denk ik, kijk maar eens naar de respectloze manier waarop met dienstverleners wordt omgegaan zoals verkeersregelaars, politie agenten, ambulancepersoneel en andere zorgverleners. Maar anderzijds is het toch ook een geldprobleem. Want zolang de salariering en doorgroeimogelijkheden in het onderwijs ver achterblijven bij andere HBO-niveau banen, snap ik dat jongeren een andere studiekeuze maken. Het gaat ons dan ook niet zozeer erom dat onze eigen salarissen omhoog moeten, maar juist de salarissen voor die toekomstige leerkrachten die het stokje van ons over moeten gaan nemen.
Maar er is meer nodig dan een beter salaris en carriereperspectief. We moeten echt af van het getut en geknutsel op de Pabo's en het imago van blokfluitspelende veredelde kinderoppassers van ons afschudden, zoals ook zo mooi verbeeld in de uitzending van Lubach afgelopen zondag. Leraren in het basisonderwijs zijn hardwerkende professionals die kinderen een belangrijke kennisbasis meegeven als het gaat om lezen, taal en rekenen. Een basis die voorwaardelijk is voor succes in het voortgezet onderwijs en daaropvolgende studies. De leerkrachten op mijn school zijn slimme, stoere vrouwen die hun kennis en creativiteit inzetten om al die verschillende kinderen optimaal te laten ontwikkelen en leren. Daar is niks tuttigs aan.
Maar ja, wat betekent dat nou voor 6 november? Wel of niet staken? 

Met de collega's die op woensdag werken zijn we overeengekomen dat onze school niet dicht is op die dag. Wel voeren we, hopelijk overduidelijk, actie. En we zetten onze deuren open voor alle middelbare scholieren die nu voor een profielkeuze staan of nog een vervolgstudie moeten gaan uitzoeken. Havo- en VWO-leerlingen van Oscar Romero, Copernicus, OSG en Werenfridus zijn van harte welkom om langs te komen, mee te kijken in de klas, vragen te stellen en sfeer te proeven. We hopen natuurlijk dat we op deze manier ons mooie beroep bij hen kunnen promoten, zodat meer jongens en meisjes voor een lerarenopleiding gaan kiezen. Laten we in ieder geval hopen dat alle acties op 6 november de politiek ervan doordringen dat er echt heel snel meer moet gebeuren om voor ieder kind goed basisonderwijs de komende jaren te garanderen.    

Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest


10 oktober 2019

Gisteren werd in het journaal aandacht besteed aan de presentatie van het nieuwe curriculum. Een groep wijze mensen uit het onderwijs heeft een flinke poos nagedacht over wat wij onze leerlingen op de basisschool eigenlijk zouden moeten leren. Kennelijk is men van mening dat scholen dat zelf niet zo goed weten en dat het tijd is om het aanbod te moderniseren. Een nieuw vak werd gepresenteerd: statistiek. Een enthousiaste leerkracht van een basisschool uit Dronten, waar dit nieuwe vak al langere tijd op het programma staat, liet een prachtige leskaart zien waarop diverse grafieken te zien waren.  Een van haar leerlingen lepelde braaf de definitie van statistiek op. Het zou gaan om het combineren en overzichtelijk maken van informatie. Prachtig!  En laat nou onze (inmiddels 10 jaar oude) rekenmethode diezelfde grafieken en tabellen al lang in de lessen hebben verwerkt! Cirkeldiagrammen aflezen, staafgrafieken maken, verhoudingstabellen invullen, het zit er allemaal al in. Nieuw curriculum statistiek? Vinkje! 
Natuurlijk wordt er ook iets gezegd over digitale geletterdheid (net als veel andere scholen werken onze leerlingen al jaren "in the cloud" op chromebooks en zijn ze aan het programmeren met programma's als Scratch), over mediawijsheid (waarvoor reeds ontzettend veel lessen via internet beschikbaar zijn, met als favoriet de Week van de mediawijsheid en Mediamasters) en natuurlijk.....burgerschapsvorming. Nou moet ik eerlijk bekennen dat we aan dit laatste best nog meer bewuste aandacht zouden kunnen schenken met elkaar, maar verder...? Verder ben ik heel benieuwd hoe nieuw het nieuwe curriculum daadwerkelijk is. Al zal er nog wel enige tijd overheen gaan voordat het nieuwe curriculum vertaald is naar nieuwe kerndoelen en nieuwe lesmethodes en je dan dus wederom de vraag kunt stellen hoe nieuw "nieuw" dan eigenlijk nog is. Vooralsnog ben ik eigenlijk best tevreden over de actualiteit van het onderwijs op onze school. We zorgen voor een stevige kennis- en vaardighedenbasis als het gaat om taal en rekenen en we halen op allerlei manieren de wereld om ons heen naar binnen. De school staat immers niet op een onbewoond eiland, maar middenin de maatschappij en dat geldt ook voor onze leerkrachten. Nee, we weten niet welke banen er over 30 jaar zullen zijn en of we dan al op de maan kunnen wonen of niet. Maar dat wisten onze voorgangers 50 jaar geleden ook niet. En toch is het goed gekomen met ons. Wat we wel weten is wat kinderen nu nodig hebben en waar ze nu mee te maken hebben. Ik denk dat we ons voorlopig daar maar op moeten richten.  

Caroline Sunnotel
directeur Obs Het ooievaarsnest


12 september 2019

Sinds begin dit schooljaar werken wij op Het Ooievaarnest met een stiltelokaal en een hulp/werklokaal. Daar zit een uitgebreide visie en gedachte achter, maar even kort door de bocht verteld,  krijgen de kinderen van groep 5 t/m 8 instructie (les) in bijvoorbeeld het rekenlokaal, waarna ze voor het verwerken van de lesstof zelf mogen kiezen of ze dit in het stiltelokaal doen of in het lokaal waar overlegd en hulp gevraagd kan worden. 

In het hulp/werklokaal is altijd een leerkracht of onderwijsassistent aanwezig, in het stiltelokaal niet. Daar worden de kinderen geacht zelfstandig te werken, in stilte, zonder de afleiding van kinderen die met elkaar of de juf praten. Waar ik enorm trots op ben, is dat onze kinderen dat ook prima doen en het dus niet nodig is om continu toezicht te houden in het stiltelokaal. Maar zo nu en dan zit een van ons daar wel te werken en is er dus toch, stilzwijgend, een vorm van controle.

En nu kom ik bij de aanleiding voor dit stukje, want vanmorgen zat ik dus in het stiltelokaal, met mijn kopje koffie in de hand, rustig toekijkend hoe twee jongens uit groep 7 hun spelling op een chromebook aan het oefenen waren. Dat ging eigenlijk heel prima en na verloop van tijd stond ik dus op om weer naar mijn eigen kantoor terug te keren. En toen ging het mis. Mijn voet bleef haken achter een stoelpoot en ik kon niet voorkomen dat ik plat onderuit ging. En dan niet een beetje, maar echt he-le-maal vlak. Mijn beker schoot uit m'n hand, koffie spatte over de vloer. Twee paar verschrikte ogen keken toe hoe ik vervolgens weer overeind krabbelde. "Gaat het wel, juf? " vroegen ze zichtbaar geschrokken. De schade viel gelukkig mee en met een grapje stelde ik ze gerust, dweilde ondertussen de koffieplas op en verliet alsnog, zonder koffie, het lokaal. 

Dat mijn duikeling toch wel indruk had gemaakt, bleek toen collega A. in de lunchpauze informeerde of ik nog blauwe plekken had. Aangezien ik het genante voorval al uit mijn geheugen had gewist, keek ik haar niet begrijpend aan. "Je was toch heel hard gevallen? Althans dat beweerden Roy en Sam.  Ze hebben wel een kwartier lang over niks anders zitten praten in de klas en ze waren verbaasd dat je niet minstens een arm of been gebroken had. Waarop Mees nog vol medelijden zei: Ahh wat zielig voor d'r. Het is nog wel zo'n lieve meid!" 

Gegierd hebben we aan de lunchtafel. Dit zijn van die gouden uitspraken die het werken met kinderen extra geweldig maken. En omdat we even daarvoor met elkaar over bloggen en vloggen hadden gesproken, bedacht ik direct, dat ook dit moment, deze uitspraak van Mees uit groep 7,  het vermelden in deze blog waard was. 

Caroline Sunnotel
directeur Obs Het ooievaarsnest


3 september 2019

"Grej of the day", vrij vertaald "raadsel van de dag", is een leuke manier om kinderen actief de wereld om zich heen te laten ontdekken. De kinderen krijgen een korte, cryptische aanwijzing mee naar huis en gaan vervolgens, al dan niet met hulp van hun ouders, op onderzoek uit om te bedenken op wie, wat , waar de aanwijzing betrekking heeft.  

Collega A. ontdekte dit fenomeen op Facebook en introduceerde de "Grej's" vorig schooljaar in haar groep 6/7. Grej of the day (GOTD) is een bedenksel van Zweedse leerkracht Micael Hermansson en inmiddels is het een enorme hype in onderwijsland. Nu zijn wij onderwijzers er een kei in om dit soort leuke hypes te omarmen en vervolgens ook weer heel snel los te laten om achter het volgende fantastische idee aan te lopen, maar....GOTD lijkt op Het Ooievaarsnest vooralsnog een blijvertje. Leerkracht A. heeft haar collega's van de bovenbouw weten te overtuigen van het nut en de Grej heeft dit jaar een vast plaatsje in het rooster van groep 5 t/m 8 gekregen. Er is een boek vol Grej's aangeschaft, Facebook en andere internetsites lijken voorlopig een onuitputtelijke bron van nieuwe raadsels en A. kennende bedenkt ze ze anders gewoon zelf. Er is zelfs een witte muur in de hal vrij gemaakt om alle GOTD's van 40 weken schooljaar 19/20 op te verzamelen.

De eerste Grej van dit schooljaar was de volgende: "Je gaat het pas zien als je het door hebt". Menig Nederlander (ook de niet-voetbalgekken onder ons) zal deze tekst direct herkennen als een Cruijfferiaanse uitspraak. Voor de kinderen is dit wellicht iets minder bekend, maar met een beetje hulp van thuis zullen zij ongetwijfeld ontdekken dat het hier om Johan Cruijff gaat. Vervolgens zoeken zij op internet naar allerhande informatie over deze beroemde voetbalheld en brengen deze kennis mee naar school. In een uiterst korte les (maximaal 10 minuten) wordt deze kennis gedeeld en aangevuld door de leerkracht. Resultaat: simpel en snel breiden de kinderen hun algemene kennis uit. De onderwerpen zijn zeer divers. Het kan gaan om beroemde personen, dieren, bekende gebouwen, historische feiten, landen, steden, wonderen der natuur, bedenk het maar. Feit is dat door de interactieve manier van aanbieden en de prikkelende aanwijzingen de kennis bij de kinderen blijft hangen. En niet alleen bij de kinderen. Zo herinner ik mij een van de Grej's van vorig jaar, waarbij de aanwijzing bestond uit "kubussen poepen". Hierdoor weet ik (nog steeds) dat de Australische Wombat het enige dier ter wereld is dat vierkante keutels heeft. 

Hype of niet, wat mij betreft is de Grej of the day een prachtige manier om kinderen enthousiast te maken de wereld om zich heen beter te leren kennen. De bijvangst zit 'm ook nog eens in onderzoeksvaardigheden, woordenschatuitbreiding, leesvaardigheid en algehele motivatie. Ik zeg dus "houden die Grej's!" Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor mijn algemene kennis. Al was die van Cruijff een inkoppertje natuurlijk....

Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest


22 augustus 2019

We zijn weer begonnen. Dat wil zeggen, wij leerkrachten enzo zijn weer begonnen. De kinderen genieten nog van het laatste weekje vakantie. Toen ik vorige week nog met vrienden aan de Spaanse costa zat en vertelde dat ik op maandag weer aan het werk zou gaan., keken ze me wat meewarig aan. Wat ga je allemaal doen dan in die week als er nog geen kinderen zijn? Je hoeft toch alleen maar wat tafeltjes en stoeltjes neer te zetten?

Was dat maar waar. In werkelijkheid is het toch weer een hoop sjouwen en zweten. Ik moest gisteren nog aan m'n vrienden met hun schampere opmerkingen denken, toen ik met collega C. twee zware tafels van boven naar beneden sjouwde. Tafels waarvan we vorig jaar nog dachten dat het heel handig was om ze uit elkaar te schroeven en boven op te slaan. En ook toen ik een keer of tig naar de papierbak of afvalcontainer was gelopen met spullen die weet ik veel waarvandaan waren gekomen. 

Echt waar, leerkrachten beschikken behalve over pedagogische en didactische kwaliteiten ook over een enorme verzameldrift. Het is werkelijk ongelooflijk hoeveel spullen er in een schooljaar worden verzameld en opgeslagen in een klaslokaal. 

Dus ja, lieve vrienden van me, wij hebben zéker een week nodig om de school weer startklaar te maken. Alleen al aan opruimen en inrichten zijn we dagen kwijt. Dat moet vast ook anders kunnen, maar ieder jaar in augustus herhaalt zich ditzelfde gesjouw. Natuurlijk gebruiken we deze week ook om met elkaar afspraken te maken, roosters op te stellen, thema's in te plannen en alle neuzen weer even te richten op datgene waar wij voor staan. Na een ochtendje de handjes te hebben laten wapperen, zetten we 's middags de hersenen aan het werk en komen we tot werkbare afspraken, goede voornemens en een algeheel gevoel van samen er weer lekker voor gaan. 

Voor mensen die niet in het onderwijs werken is zo'n opstartweek denk ik gewoonweg niet voor te stellen. Iedereen die wel voor de klas staat, herkent juist precies het gevoel van deze laatste zomervakantie week. Een mengeling van aanpoten maar ook nog rustig aan kunnen doen, vol verwachting zin hebben in een nieuwe start, maar dat tegelijkertijd ook een beetje spannend vinden.  Het opruimen, het sjouwen, het inrichten; het is een soort overgangsrite. Op naar een nieuw schooljaar. Wij zijn er (bijna) klaar voor. Laat de kinderen maar komen! 

Caroline Sunnotel
Directeur Het Ooievaarsnest


28 juli 2019

Wat heerlijk dat de echt hete dagen van de zomer hebben gewacht totdat het schoolvakantie was. In de hitte van de afgelopen week beperkten mijn activiteiten zich tot lezen in de schaduw van de dakplatanen op mijn terras. En dat kwam goed uit, want aan het High Performing Schools traject waar ik eerder over vertelde, is een imposante verplichte literatuurlijst gekoppeld. Ik moet dus wel wat leeskilometertjes maken deze vakantie. Verplichte kost was o.a. "De staat van het onderwijs" (waarbij ik mij heb beperkt tot de dunne versie van dit ongetwijfeld lijvige rapport, "de hoofdlijnen").  Afgezien van het feit dat hier allerlei interessante data in staan, is het fijne van dit rapport dat nog weer even zwart op wit staat, wat de kerntaken van het onderwijs zijn.  (Voor het geval je het mocht zijn vergeten in de hectiek van de laatste weken voor de zomervakantie).

"Onderwijs heeft verschillende kerntaken", zo staat er. En dat zijn:
-het opleiden naar een goede positie op de arbeidsmarkt (allocatie)
-het bevorderen van betrokkenheid bij de samenleving (socialisatie)
-het selecteren en plaatsen in een passende onderwijsomgeving en schoolsoort met diplomering (selectie en gelijke kansen)
-het bijbrengen van kennis en vaardigheden (kwalificatie).

Ik vind het interessant dat we onze opbrengsten veelal bekijken op drie van deze vier taken en dat het meten van succesvolle socialisatie daarbij dus onderbelicht is. Ik heb daar in ieder geval geen cijfers van. Het rapport beschrijft echter dat Nederlandse kinderen qua maatschappelijke houding en burgerschapscompetenties lager scoren dan kinderen in vergelijkbare landen. Met name in kennis over hoe onze samenleving in elkaar zit en hoe de democratie werkt blijven ze achter. En daarmee ook het vertrouwen in de eigen vaardigheden om actief mee te doen aan de samenleving. Het zijn dit soort uitspraken die mij, ondanks de hitte en de vakantie, toch weer aan het denken zetten. Wat doen wij op Het Ooievaarsnest nou eigenlijk echt aan burgerschapsvorming? Wat is nu nodig om onze kinderen later volwaardig, met zelfvertrouwen, te laten meedraaien? 

Gelukkig heb ik nog een paar weken om daar een beetje op te broeden en te bedenken op welke wijze ik dit onderwerp in een teamvergadering ter sprake kan brengen. Eerst nog maar weer even verder lezen. Er wachten mij ongetwijfeld nog veel meer mooie eye openers. 

Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest


5 juli 2019

Ik heb eigenlijk een beetje een hekel aan mensen die steeds maar klagen dat ze het zo druk hebben. Maar stiekem betrap ik mezelf erop dat de gedachte "ik heb het zo druk" momenteel regelmatig door mijn  hoofd schiet. Zo veel wat nog even geregeld moet worden voor de zomervakantie begint. Wat doen we onszelf toch aan?

Met alle scholen van Talent zijn we vorige week gestart met een intensief tweejarig traject om van onze scholen High Performing Schools te maken. Super interessant! Tijdens de eerste bijeenkomst werd o.a. het belang van focus benoemd en werd een momenteel populair boek  aangehaald getiteld "En wat als we nou weer eens gewoon gingen lesgeven".  En dat lijkt me nou een heel strak plan! Veel strakker dan het schrijven van al die plannen, waar momenteel mijn tijd aan op gaat. Weg met het werkverdelingsplan, het schoolplan, het jaarplan en alle evaluaties daarvan die ook weer in een systeempje moeten worden gezet. Documenten en systemen waar geen leerkracht of ouder ooit in kijkt!  

Wat als we het nou gewoon gaan doen, in plaats van het op te schrijven?  Ik geloof namelijk niet dat mijn school beter gaat presteren als ik de uren zit weg te typen achter mijn computer. Ik wil rondlopen, met de kinderen praten, lessen zien, met collega's sparren en zelfs voor de vijfde keer naar die musical van groep 8 kijken. Zien wat er gebeurt en daar met elkaar over in gesprek gaan. Hoe doen we het vandaag en hoe kan het morgen nog beter?

Natuurlijk hebben we een plan. En ja, het is ook goed als dat ergens op papier staat. Zichtbaar, aan de muur, kort en bondig, voor iedereen duidelijk in beeld. Maar meer hoeft dat niet te zijn. "Visie komt voort uit actie". Ik weet niet eens meer van wie die wijze uitspraak is, maar ik heb 'm omarmd als een soort lijfspreuk. Laten we het gewoon gaan doen: lesgeven. Beter en beter en nog beter. 

Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest


13 juni 2019

Het einde van het schooljaar nadert met rasse schreden. De kinderen zetten nog een keer hun beste beentje voor tijdens de Cito toetsen en in de middaguren klinkt regelmatig het gezang van groep 8 door de school, oefenend voor de musical. Het is een periode van afsluiten en afscheid nemen, maar tegelijk ook van nieuwe plannen maken en voorbereidingen treffen. Volgende week sluit ik mezelf samen met een collega-directeur een dag lang op om nu toch echt het vierjarenplan op papier te gaan zetten (in mijn hoofd is alles duidelijk, maar nu moet het nog in de juiste bewoordingen in het daartoe bestemde format worden gezet). In het verlengde daarvan moet ik de jaarkalender invullen, een werkverdelingsplan opstellen, de schoolgids maken en het jaarverslag afronden. Een boel werk, maar allemaal leuk, omdat het gaat over de toekomst van onze school en de mooie dingen die we gaan doen. Maar, het is zoals gezegd ook een tijd van afscheid nemen: afscheid van de kinderen van groep 8 en sommige ouders, afscheid van twee collega's die de overstap naar een andere school maken en voor mezelf ook afscheid van KlimOp waar ik een jaar lang een van de drie directeuren mocht zijn. Ja, het zijn altijd bijzondere weken, de laatste 5, 6 weken tot de zomervakantie. We gaan d'r nog even voor!

Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest

16 mei 2019

Eerder al vertelde ik in mijn blog dat ik een echte voetbalfan ben. En als Amsterdamse is mijn club natuurlijk Ajax. In de afgelopen weken zaten mijn gezin en ik op het puntje van de bank voor de buis om Ajax te volgen in hun opmars in de Champions League. Die laatste halve finale wedstrijd tegen de Spurs kende natuurlijk een dramatische ontknoping. Het gevoel dat het eigenlijk moet gaan lukken en het dan op het laatste moment toch niet halen. Als ik een parallel trek naar mijn school, is het gevoel vergelijkbaar met het wel of niet halen van de Eindtoets in groep 8. Die Eindtoets is ook een soort halve finale. Maandenlang werken de trainer (lees leerkracht) en de staf toe naar dit belangrijke meetmoment voor de club (lees school). Er wordt gestreefd naar een optimale voorbereiding, met zorg en aandacht voor iedere speler (lees leerling) en een goede balans tussen keiharde oefening en ontspanning. We hadden er vertrouwen in dat het onze spelersgroep moest gaan lukken om de landelijke norm te gaan halen. Maar ja,  je weet maar nooit...

En dus was het spannend toen dinsdagavond het mailtje binnen kwam met de uitslag. Gelukkig liep deze halve finale niet uit op een teleurstelling en is het resultaat overeenkomstig de afloop van de competitie: net als Ajax zijn onze groep 8-ers als ware kampioenen uit de eindtoets gekomen. De landelijke norm is dik gehaald! Dat is een belangrijke prestatie voor onze school. Vandaar dat er vanmorgen taart was voor de hele groep. Een traditie die we vorig jaar met groep 8 zijn gestart, toen die de eindtoets (tegen de verwachting in) haalden en die natuurlijk ook dit jaar in ere moest worden gehouden. 

De kinderen van groep 8 gaan zich nu richten op de ware finale van hun basisschooltijd: de eindmusical. Ik heb er geen enkele twijfel over dat ze ook dan als echte sterren zullen stralen en een glorieus optreden gaan neerzetten. 

Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest


8 april 2019

Het Ooievaarsnest is volop in ontwikkeling. Ik schreef het al eerder. En als je nadenkt over hoe het op je school steeds beter kan, is het goed om inspiratie op te doen bij andere scholen. Scholen die het ook beter willen doen en buiten de bestaande kaders durven te gaan. Zo las ik over scholen in Amsterdam die mindfulness en yoga in hun programma hadden opgenomen. Dat is interessant, dacht ik. Hoe vaak merk je immers niet dat kinderen moeite hebben met alle drukte, prikkels en een hele dag concentreren en presteren. Mindfulness zou kinderen kunnen helpen hun aandacht te richten, in het hier en nu te voelen, te ontspannen en te focussen. En zo kwam het dat mijn collega's en ik op maandagmiddag zelf mochten ervaren wat een meditatie oefening van een paar minuten met je doet. Dat en de uitleg over het programma MindfulKids trok ons direct over de streep om de training nog dit schooljaar in te zetten in een groep. Er was zelfs enige discussie over in welke groep, want eigenlijk zagen alle drie de leerkrachten van groep 5 t/m 8 het meteen zitten om hiermee aan de slag te gaan.

Na de meivakantie is de eerste les. Ik kan haast niet wachten om te zien en horen hoe de kinderen de trainingen gaan ervaren. Onderzoek op andere scholen laat zien dat kinderen na de trainingen o.a. beter met hun emoties kunnen omgaan, beter slapen en beter hun aandacht kunnen richten in de klas. We kunnen op school allerlei afspraken maken over rust in de gang en stil zijn in de klas, maar hoe mooi is het als kinderen op deze manier handvatten krijgen om zelf aan hun concentratie en welbevinden te werken. Wat mij betreft is dat uitermate passend in een school die optimaal eigenaarschap voor kinderen nastreeft. 

Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest

23 maart 2019

Ik kijk naar de datum van mijn vorige stukje en zie dat ruim een maand voorbij gevlogen is. Zonder stukje. Voorjaarsvakantie, druk, het kwam er niet van. Gebeurt er dan niets leuks op school om over te schrijven? Ja, juist wel. Er gebeurt ontzettend veel. Ik zei het van de week nog tegen een collega directeur. Er gebeuren op Het Ooievaarsnest iedere week leuke dingen. Alleen al het schoolproject over Zwaag zit boordevol mooie, betekenisvolle activiteiten: appelbomen planten, kleuters die met de lijnbus door Zwaag rijden, op weg naar de violierenkweker, westfriese les, een vossenjacht. En dan heb ik het nog niet eens over de mooie dingen die in de klassen ontstaan. Het bruist, we hebben lol, er is actie, we genieten en we leren! En daar zijn we allemaal druk mee. En ja, dan zit je 's avonds op de bank weg te dutten en ontbreekt overdag de rust om even te gaan zitten voor het bijwerken van deze blog. Gelukkig is er dan nog de zaterdagmorgen. Kopje koffie erbij, nu moet het gebeuren. Voordat ook de zaterdagdrukte weer losbarst met voetbalwedstrijden, boodschappen en wassen draaien. Vast herkenbaar....

Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest

14 februari 2019

In mijn stukjes op deze website benoem ik regelmatig dat ik het werken in het onderwijs ontzettend leuk vind. En ondanks alle berichten over staken en alle gedoe over werkdruk en invalperikelen, weet ik zeker dat heel veel van mijn onderwijscollega's er net zo over denken.  Een school is best een fijne werkplek. Een klein minpuntje is wat mij betreft wel, dat het gesprek bij de koffie 's morgens nooit, maar dan ook echt nooit, over voetbal gaat. Heb je een razend mooie wedstrijd van Ajax tegen Real Madrid gekeken, kun je de volgende dag met niemand de teleurstellende afloop van de wedstrijd bespreken. Het is gewoon geen onderwerp van gesprek. Het hoge tempo, het fanatieke jagen op de bal, de een-op-een kans van Ziyech, de gelijkmaker van Ziyech, de teleurstellende Dolberg, de afgekeurde goal, de rol van de VAR; niemand heeft het erover!
Waar wel over wordt gepraat, is hoe we het lerarentekort kunnen aanpakken en of het aantrekken van zij-instromers wellicht een oplossing kan zijn. Zij-instromers zijn mensen met een HBO-diploma die werkzaam zijn in een andere sector of het bedrijfsleven en interesse hebben om de overstap naar het onderwijs te maken. Voor deze groep wordt gewerkt aan een constructie waarbij je in twee jaar het Pabo-diploma haalt en je ondertussen al betaald voor de klas kunt staan. Ik heb geen idee hoeveel mensen er interesse hierin zouden hebben of hoeveel daarvan ook echt deze stap zouden wagen, maar ik vind het zeker een interessante optie om deze overstap te vergemakkelijken. Hoeveel goede juffen en meesters kunnen we op die manier erbij krijgen?! Bij mij is het immers ook gelukt; 12 jaar geleden verruilde ik het bedrijfsleven voor het onderwijs en ik ben er nog steeds. Ik geloof ook dat mensen met een totaal andere werkachtergrond kennis en ervaring met zich meebrengen die het onderwijs kunnen verrijken. En wie weet kunnen zij er ook voor zorgen dat nakletsen over een voetbalwedstrijd net zo gewoon wordt als praten over Wie is de mol of de Luizenmoeder.

Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest


1 februari 2019

Na twee super leuke Engelse weken, zitten we nu middenin de eerste Citoperiode van dit schooljaar. En ja...ik ben echt ontzettend benieuwd hoe we het ervan afbrengen. Ik weet dat het niet allemaal om cijfertjes draait, maar het zou zo mooi zijn als in de scores zichtbaar wordt, waar we de afgelopen maanden zo veel extra energie in hebben gestoken. En dus kan ik mezelf niet bedwingen dagelijks even in ons leerlingvolgsysteem te kijken welke toetsen al zijn ingevoerd en wat het groepsgemiddelde is geworden.  Het systeem laat keurig zien wat de landelijk gemiddelde score is afgezet tegen de score van je eigen school. Groen voor op of boven het landelijke cijfer, rood als je eronder zit. Bij het zien van de eerste groene cijfers maak ik even het "yes" gebaar achter m'n computerscherm. Lekker! Er zullen helaas ook nog wel een paar rode volgen, zo schat ik in. Maar als dat er nu weer minder zijn dan vorig jaar, kunnen we in ieder geval zeggen dat ons onderwijs weer een beetje beter is geworden. 

Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest


11 januari 2019

Na twee weken kerstvakantie is het de hoogste tijd om weer aan het werk te gaan en dus ook om deze blog weer op te pakken.  En dat doe ik met veel plezier, net als de rest van m'n werk. Want waar kun je het ene moment in een serieus wijkoverleg zitten om te praten over buitenschoolse activiteiten voor kinderen die geen toegang hebben tot culturele- of sportverenigingen en het andere moment met een kwast en verf in je hand posters staan schilderen voor de Engelse projectweken die maandag van start gaan?! En hoe leuk is het, als je je best staat te doen op het schilderen van een Engelse "guard", dat de kinderen die langslopen je bemoedigend toespreken met teksten als "Wordt mooi juf!" en "Wow, die is gaaf!". Dat je collega de muziekinstallatie alvast test, Robbie Williams aanzet en we vervolgens samen staan te schilderen en "Let me entertain you" meezingen. Ik bedoel maar...dat is toch geweldig werk!?  Of zoals een gewaardeerde collega van mij altijd zegt: "Het is de meest fantastische k..baan van de wereld". Want natuurlijk mopperen we ook. Op invallers die er niet zijn. Op wet- en regelgeving die maakt dat je nog meer beleidsdocumenten moet opstellen. Op inspectienormen, formatiebudgetten, kwaliteitskaarten, jaarverslagen, knooppunten, professionele statuten, werkverdelingsplannen of gewoon op printers die niet werken. Maar goed. Op naar de Engelse weken dus. De posters, ballonnen en vlaggetjes hangen, Robbie staat klaar, evenals een grote rode telefooncel, en de Engelse boeken liggen voor het grijpen. Ik heb er zin in. Ready for two fantastic weeks at The Storksnest! 

Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest


21 december 2018

Op de groepsapp plaatsen de collega's regelmatig grappige berichtjes en leuke ideeen. In alle eerlijkheid scroll ik er meestal vluchtig doorheen, want het berichtenverkeer is soms ook wel eens wat al te enthousiast. Maar, gisteren appte een collega dat het vrijdag "foute kerst truien dag" zou zijn en dat het toch wel heel leuk zou zijn als wij allemaal.....

U raadt het al, diezelfde middag bracht ik een bezoekje aan de Zeeman voor zo'n foute trui. Ook werd er nog snel een berichtje op het ouderportaal gezet, zodat ook de kinderen bij onze truienactie aan konden haken. Vanmorgen waren de oh's en ah's dan ook niet van de lucht. Truien met rendieren en sneeuwpoppen, met lichtjes, met belletjes, kortom de ene trui nog leuker dan de andere. Samen met de kinderen die ook zo'n leuke kersttrui hadden aangetrokken, zijn we op de foto gegaan. Jong en oud, klein en groot. Even lekker lol met elkaar. Hoezo foute kerst truien dag? Super fijne, mooie, GOEDE kerst truien dag! 

Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest   
  
                    



11 december 2018

De school is omgetoverd in een soort winterwonderland met sfeervolle lichtjes, prachtige kerstbomen en smaakvolle wit-zilveren versiering. Op het bankje bij de open haard (waarin ook gezellige lampjes branden als ware het een knappend haardvuurtje) is het heerlijk toeven. Als alle kinderen in de klas zijn, heerst er een haast serene rust. Maar schijn bedriegt: achter de klasdeuren wordt keihard gewerkt. Door de kinderen, althans door de meesten, maar vooral door de leerkrachten.

Hoe hard, dat heb ik afgelopen donderdag en vrijdag weer ervaren. Na twee dagen invallen kom ik tot twee conclusies: hernieuwd respect voor mijn collega's maar ook...een leerkracht die voor de klas staat met zo'n 25 kinderen die de hele dag in de klas zitten, dat is niet de meest effectieve manier van leren. Dit onderwijsmodel heeft wat mij betreft echt z'n langste tijd gehad. En uit de gesprekken die ik een tijdje geleden met een groep leerlingen had in het kader van het nieuwe Talent meerjarenplan, blijkt dat ook kinderen het graag anders zouden willen. Meer keuzevrijheid, begeleiding op maat, eten en drinken of pauze houden op het moment dat je daar behoefte aan hebt, meer bewegen, meer keuzevakken; de school van de toekomst is anders georganiseerd en geeft ruimte voor regie en verantwoordelijkheid bij de kinderen zelf. Ik ben ervan overtuigd dat er dan nog veel harder, maar in ieder geval effectiever gewerkt kan worden.
Op de vraag hoe de schooltijden van zo'n moderne school eruit zouden zien, antwoordden de meesten dat ze het geen probleem zouden vinden om tot een uur of vier door te gaan, maar wel heel graag later zouden willen beginnen. "Want half negen is echt veel te vroeg hoor juf!" 

Hoe mooi zou het zijn als wij op het Ooievaarsnest stappen in die richting zouden kunnen zetten. Als we erin zouden slagen kinderen echt eigenaarschap te geven, met regie over hun dagindeling, eigen verantwoordelijkheid in het bereiken van leerdoelen, zelfstandig (samen)werken afgewisseld met gekozen instructiemomenten op maat, waar begrijpend lezen geen saai vak op zich is, maar verweven zit in aansprekende vakken als dierverzorging of wetenschap en techniek, waar dagelijks gesport kan worden, in de gymzaal of op het veld en waar leerlingen en leerkrachten aan het einde van de dag tot de conclusie komen dat ze fijn geleerd hebben. 

Dat bankje, met die mooie lichtjes en dat gezellige haardvuurtje, is de perfecte plek om na te denken en te dromen. Over het meerjarenplan van Talent, maar vooral over het meerjarenplan van Het Ooievaarsnest. Dat plan moet in juni 2019 definitief vorm gaan krijgen. Tot die tijd zullen we er nog diverse teamoverleggen aan wijden, maar zullen we ook alvast wat nieuwe dingen gaan proberen. Kleine stapjes in de richting van de school van de toekomst. 

Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest

29 november 2018

Het is tien voor acht als ik doorkrijg dat ik vijf oproepen heb gemist (telefoon stond nog op "stil") van mijn collega van groep 8.  Ze heeft de griep. Ik vind het te laat om ouders nog te berichten dat de kinderen thuis mogen blijven (een invaller regelen probeer ik al niet eens meer dan) en dus ga ik zelf met groep 8 aan het werk. We gaan in kaart brengen welke onderdelen van het rekenen na de kerstvakantie nog specifiek uitgelegd en geoefend moet worden. Alle rekenlesstof die in acht jaar basisschool aan bod is gekomen, is uitgesplitst naar twee niveaus: 1F en 1S. Alle kinderen moeten aan het einde van de rit minimaal de onderdelen op niveau 1F beheersen en afhankelijk van het type vervolgonderwijs ook zo veel mogelijk op niveau 1S.

Om de instructies straks zo effectief mogelijk in te zetten, willen we van ieder kind weten wat hij of zij nog aan uitleg nodig heeft. Dus laat ik ieder kind zichzelf "scoren" of het rekenonderdeel beheerst wordt ja of nee. Aan de hand van vragen en voorbeeldsommetjes krijgen de kinderen inzicht in hun eigen beheersingsniveau. In de komende dagen zullen op deze manier alle 14 (!) rekendomeinen uitgeplozen gaan worden. Een flinke klus, maar dat levert straks wel een heel mooi beeld op van hoe ieder ervoor staat en vooral: welke leerwinst er nog te halen valt, rekening houdend met het (voorlopige) schooladvies.

Het kijken naar referentieniveaus is overigens niet alleen richting het einde van de basisschool relevant, maar ook in de jaren daarvoor. Het mooie van groep 8 is alleen, dat ze nu meer dan ooit weten waarvoor ze het doen. Ze richten het vizier op de brugklas, gaan naar open dagen en maken straks een keuze voor een school. Dat is een prima motivatie om de komende tijd nog flink te werken aan wat er voor die volgende school nodig is. Leuk dat ik daar een dagje aan kon bijdragen. Het werk op mijn eigen bureau ligt er gelukkig morgen ook nog....

Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest 


20 november 2018

Collega Priscilla is zwanger en gaat vanaf de kerstvakantie met verlof. Tenminste...dat was de planning. Maar de laatste weken heeft ze het zwaar. "Rust!" roept de verloskundige. Maar ze wil zo graag volhouden. Want Priscilla weet ook heel goed dat vervanging een groot probleem is en voelt zich bezwaard. Er staat niet direct een invaller klaar. En al helemaal niet eentje die vier dagen per week beschikbaar is. Tot het vrijdag echt niet meer gaat en we de knoop doorhakken. Gezondheid gaat voor alles. En dus moet er voor groep 5/6 iets worden geregeld. Ik tel de weken tot kerst. Nog best een boel. Belangrijke weken ook, want na de kerstvakantie wachten de Cito toetsen. Juist nu kunnen we met goede instructies de kinderen nog stappen laten maken. Wie gaat daar nu voor zorgen?

Gelukkig kan Iris, de leerkracht die na de kerstvakantie het verlof zou gaan invullen, al een paar dagen komen, hoewel ze eigenlijk tot de kerstvakantie op een andere school aan het werk zou zijn. Daar wacht een leerkracht op een oproep voor een operatie en ook zij moet full time vervangen worden. In overleg met mijn collega-directeur mag ik Iris tot 4 december "houden". Twee weken respijt dus. Intussen is iedereen in mijn team aan het meedenken. We kunnen in de middag groepen samenvoegen en dan projectmatig werken, zo wordt er geopperd. En een aantal collega's is, na overleg met het thuisfront, bereid een extra dag te werken.

Terwijl ik al deze puzzelstukjes tot een passend geheel van vijf dagen onderwijs probeer te bedenken, zie ik een foto verschijnen op onze Ooievaarsnest groepsapp: groep 4 met z'n allen op de boeg van de Halve Maen. Even later nog een foto: de kinderen van groep 1/2 (voorzien van enorme witte koksmuts en schort) zijn pepernoten aan het maken in de keuken van de BSO. En ja, het is echt waar, binnen vijf minuten zet de leerkracht van groep 3 ook een foto in de app. Zij is met de klas op bedrijfsbezoek bij een Fresiakweker en staat in een grote, prachtig verlichte kas. "Wat zijn we toch een leuke school", bericht een collega vervolgens trots. En ik denk, "wat is het onderwijs toch leuk. Hoe kan het dat al die jongens en meisjes die een studie kiezen, niet voor het onderwijs kiezen?! Dan zou Priscilla zonder schuldgevoel eerder met verlof kunnen gaan. En zou groep 5/6 lekker verder werken met een juf of meester, in plaats van drie of vier verschillende".
Ik puzzel verder...

Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest

 
12 november 2018

Vandaag heb ik weer eens ervaren hoe leuk het is om met een klas te zingen. Dankzij collega Claudia (die werkelijk allerlei leuke dingen weet te regelen) zaten er zes mannen in donkerblauwe truien aan de koffie, toen ik vanmiddag de school binnenkwam. Deze shantymen zouden groep 4 kennis laten maken met hun historische zeemansliederen. Toen de koffie op was en de kopietjes met songteksten waren uitgedeeld, kon het zingen beginnen. Gelardeerd met stukjes geschiedenis en uitleg over de gebruikte zeemanstermen, werden de liederen ten gehore gebracht. De stemming zat er al snel in en de kinderen zongen uit volle borst mee, aangestoken door het enthousiasme van de zes stoere mannen. "Al die willen te kaap'ren varen" bleek favoriet bij de kinderen en vol overtuiging zongen we met z'n allen over mannen met baarden, Jan, Pier, Tjoris en Corneel, ranzige tweebak en deftige pijpkens. Heerlijk! 

Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest